Historia
Kaplica św. Antoniego, zwana także Kaplicą Żeglarzy lub Kaplicą Rybaków, została wzniesiona w 1447 roku przez rycerza Edwarda de Shirburn. Pierwotnie służyła jako kostnica dla utopionych na morzu, kaplicą została dopiero w XX wieku. Odnowiona została w 1853 i ponownie w 1862 roku.
Architektura
Kaplica uzyskała formę niewielkiej, salowej budowli na planie prostokąta o wymiarach 4,6 x 3,6 metra, z elewacjami wschodnią i zachodnią przebitymi otworami maczulcowymi. Jej wnętrze podzielono na główne, dostępne od zachodu pomieszczenie na parterze i sklepioną kryptę (ossuarium) poniżej. Portal zachodni otrzymał proste ościeża z ostrołuczną archiwoltą. Do krypty prowadził osobny, również ostrołuczny portal wejściowy umieszczony w ścianie wschodniej a doświetlały ją małe otwory o formie czwórliści, umieszczone tuż nad poziomem gruntu. Górna część kaplicy zwieńczona została dachem siodłowym i oświetlona późnogotyckimi oknami: dwudzielnym osadzonym w ścianie wschodniej i jednodzielnym w elewacji południowej. W jej wnętrzu w ścianie południowej osadzono niewielką, kamienną piscinę.
Stan obecny
Kaplica znajduje się dziś w dobrym stanie i pomimo nowożytnych renowacji zachowała pierwotną, gotycką formę, łącznie z wieloma oryginalnymi detalami architektonicznymi (okna, portale, piscina, wnęka na nagrobek). Jest jedną z nielicznych tego typu budowli na terenie Walii, dlatego wyróżniona została najwyższą pozycją na trójstopniowej liście walijskich zabytków architektury.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Salter M., The old parish churches of South-West Wales, Malvern 2003.
The Royal Commission on The Ancient and Historical Monuments and Constructions in Wales and Monmouthshire. An Inventory of the Ancient and Historical Monuments in Wales and Monmouthshire, VII County of Pembroke, London 1925.