Historia
Najstarsze przekazy pisemne odnośnie dóbr Findochty dotyczą roku 1440, kiedy to Findochtyfield zostało podarowane przez króla Jakuba II Johnowi Duff. W 1521 roku miejscowe ziemie przeszły na Alexandra Ogilvie, lecz sama wieża wspomniana został po raz pierwszy dopiero w 1568 roku, przy okazji przejęcia dóbr przez rodzinę Ord. Nie wiadomo do kiedy pełniła funkcje mieszkalne, prawdopodobnie opuszczona została w XVIII lub XIX wieku.
Architektura
Skromna wieża mieszkalna wzniesiona została na wzgórzu wydłużonym mniej więcej na linii wschód – zachód, w niedalekiej odległości od brzegów Morza Północnego. Otrzymała w planie kształt litery L, składający się z głównego bloku o szerokości 7,4 metra i z czworobocznego ryzalitu o wymiarach 5 x 3,2 metra, usytuowanego po stronie północnej, mieszczącego klatkę schodową. Ryzalit ten usytuowano praktycznie już na skarpie wzgórza, natomiast wejście bo budynku umieszczono po przeciwnej, południowej stronie. Przyziemie budowli mieściło podsklepione pomieszczenia gospodarcze, w tym kuchnię z paleniskiem i odpływem ściekowym. Na pierwszym piętrze tradycyjnie znajdowała się aula, czyli główne pomieszczenie dzienne, oświetlane podobnie jak inne izby na tym poziomie czworobocznymi, niedużymi otworami okiennymi. Na drugim piętrze, czy też poddaszu znajdowały się prywatne komnaty mieszkalne.
Stan obecny
Do chwili obecnej przetrwała przede wszystkim zachodnia część wieży mieszkalnej wraz z dwoma kondygnacjami ryzalitu północnego, osiągającymi maksymalnie wysokość około 8 metrów. Wstęp na jej teren nie jest niczym ograniczony.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Coventry M., The castles of Scotland, Prestonpans 2015.
MacGibbon D., Ross T., The castellated and domestic architecture of Scotland from the twelfth to the eighteenth century, t. 3, Edinburgh 1889.
Salter M., The castles of Grampian and Angus, Malvern 1995.