Historia
Ostra Skała była ważnym grodem celtyckim, a konkretnie ludności z kultury puchowskiej. Osada położona w pobliżu Ostrej Skały zapewniała grodowi wodę, żywność i pracę, a z drugiej strony ludność mogła dostać się do obwarowań w czasie niebezpieczeństwa i znaleźć schronienie przed wrogami. Korzystne położenie grodu zostało ponownie odkryte w początku IX wieku przez Słowian, którzy odnowili część fortyfikacji i wybudowali nowe zabudowania mieszkalne. Gród przetrwał najazd węgierski i zasiedlony był aż do XII/XIII wieku.
Architektura
Gród wzniesiono na wysokim skalnym masywie, od strony południowej, a także wschodniej i zachodniej chronionym skalnymi ścianami o 50 do 70 metrach wysokości. W okresie lateńskim dostęp do Ostrej Skały prowadził od zachodu, następnie po północnym stoku wzgórza i dalej przez bramę chronioną kamienno – drewnianymi obwarowaniami. Za bramą znajdował się dolny dziedziniec o podkowiastym kształcie w planie i stosunkowo pochyłym terenie na północy. Wejście na środkowy dziedziniec umożliwiała druga brama po stronie wschodniej, usytuowana blisko narożnika pierwszego, podkowiastego dziedzińca. W jej pobliżu kamienny mur obronny zwieńczony jakąś formą drewnianej nadbudowy dochodził do wysokości około 3,5 metra. Środkowy dziedziniec z powodu nachylenia stoku wzgórza zapewne nie był na stałe zamieszkiwany, pełnił raczej rolę obronną i refugialną na wypadek zagrożenia. Główne zabudowania mieszkalne grodu znajdowały się w trzeciej, najwyższej części na szczycie wzgórza i chronione były oddzielnymi obwarowaniami. Ta część była jedyną użytkowaną w późniejszym, słowiańskim okresie istnienia grodu. Zmieniła się także technika wykonania obwarowań, które były wykonane już tylko z drewna.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Strona internetowa hradiska.sk, Vyšný Kubín – Ostra Skala.