Historia
Mury miejskie zostały wzniesione w XIV wieku na miejscu wcześniejszych obwarowań drewniano – ziemnych z XIII stulecia. Po raz pierwszy wzmiankowane były w źródłach pisanych w 1357 roku. W początkach XV wieku wzniesiono dodatkowy zewnętrzny pierścień murów oraz wzmocniono baszty i bramy. Niszczejące fortyfikacje zaczęto rozbierać od 1822 roku, a szczególnie po uzyskaniu oficjalnego zezwolenia w 1863 roku. Prace te, mając na celu ochronę zabytku, wstrzymano pod koniec XIX wieku.
Architektura
Pierścień obwarowań wzniesionych z piaskowca, bazaltu i cegły zakreślał kształt zbliżony do owalu. Mur pierwotnie zwieńczony był krenelażem, później przynajmniej częściowo zastąpionym prostym, zadaszonym przedpiersiem z otworami strzeleckimi. W XV wieku dobudowano drugi, niższy pas umocnień z bastejami (nie na całym obwodzie), usytuowany w odległości około 8-10 metrów od kurtyny murów właściwych. W okresie tym wzmocniono również półokrągłymi basztami wewnętrzny obwód murów. Początkowo miasto posiadało dwie bramy: Dolną czyli Legnicką i Górną zwaną Kowalską, nieco później przebito furty Wilczą i Solną. Główne bramy chronione były przez wieże przybramne.
Stan obecny
Najdłuższe, lecz również mocno obniżone fragmenty zachowanych murów obronnych ciągną się od ul. Staszica do ul. Sikorskiego i dalej przy ul. Klasztornej i Pocztowej. Przetrwały także półcylindryczne baszty łupinowe. Najefektowniejszą pozostałością obwarowań jest wieża Kowalska, będąca pierwotnie wieżą bramy Górnej. Jej zwieńczenie jest efektem nowożytnej przebudowy.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Przyłęcki M., Mury obronne miast Dolnego Śląska, Wrocław 1970.
Strona internetowa zabytek.pl, Mury miejskie Złotoryja.