Historia
Zamek powstał zapewne w pierwszych dziesięcioleciach XIV wieku na polecenie księcia świdnicko-jaworskiego Bernarda w celu ochrony szlaku biegnącego z Łużyc do Lubania i Jeleniej Góry. Utracił znaczenie militarne po włączeniu Śląska do Czech. Po pożarze w 1527 roku roku zamek odbudowano w stylu renesansowym. Ponownie przebudowany został po pożarze w pierwszej połowie XVIII wieku, gdy w jego wschodniej części powstał barokowy pałac. W 1827 roku po raz kolejny spłonął i od tego czasu był już zrujnowany, choć w XX wieku jeszcze częściowo użytkowany, gdy urządzono w nim gospodę.
Architektura
Zamek otrzymał plan zbliżony do spłaszczonego owalu, odpowiadającego ukształtowaniu wzgórza. Zajmował niewielką powierzchnię, jego dłuższa oś liczyła około 27 metrów, a średnia szerokość około 11. Od wschodu położony był niewielki dziedziniec z bramą w zakreślającej łuk kurtynie. W czasach nowożytnych we wschodniej części zamku powstał nowy dom mieszkalny wykorzystujący fragmenty zapewne starszej kaplicy. Łączyła się ona z wieżą. Zamek otaczał zewnętrzny mur z bramą od zachodu i fosa. Od południa rozciągało się gospodarcze przedzamcze.
Stan obecny
Zamek zachowany jest w postaci czytelnej trwałej ruiny. Ocalała znaczna część gotyckich murów obwodowych, niemal pełnej wysokości wieża i gmach mieszkalny wyposażony w podziały wewnętrzne oraz fragmenty sklepień. Do niedawna strasznie zaniedbany i niezabezpieczony, obecnie znajduje się w rękach prywatnych i podejmowane są próby jego rewitalizacji.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Leksykon zamków w Polsce, red. L.Kajzer, Warszawa 2003.