Historia
Najwcześniejsze informacje o wieży pochodzą z połowy XV wieku. Wznieśli ją Tarnowscy z rodu Lelewitów, posiadający Rzemień do śmierci Stanisława Tarnowskiego w 1587 roku. Później krótko rezydowała w Rzemieniu wdowa Zofia z Mieleckich oraz Anna Mielecka, które sprzedały miejscowe dobra w 1616 roku Stanisławowi Lubomirskiemu. Następnie drogą spadku wieża przeszła w ręce Sanguszków, Lasockich i innych rodów szlacheckich. W 1625 roku Stanisław Lubomirski otoczył ją fortyfikacjami bastionowymi. W pierwszej ćwierci XIX wieku wieża została opuszczona. Jeszcze w 1857 roku Feliks Bogusz dobudował najwyższą kondygnację, a w 1931 roku podczas remontu do wieży dobudowane zostały z cegły nowe pomieszczenia z okrągłą wieżyczką mieszczącą klatkę schodową.
Architektura
Wieżę wzniesiono na bagnistej równinie, na cyplu odciętym potokiem i stawami. Ma ona plan prostokąta o wymiarach 13×13,7 metra i pierwotnie składała się z czterech kondygnacji. Grubość murów na parterze dochodziła do 2 metrów. W XVI wieku wieża otoczona była wałami. Na jej piętrowych gankach znajdowało się przejście do drewnianej budowli posadowionej na wale. Od południa znajdowało się przedzamcze z budynkami gospodarczymi.
Stan obecny
Wieża w Rzemieniu zachowała się do czasów współczesnych, jednak prawdopodobnie tylko dolne jej partie pochodzą z okresu średniowiecza, a jej dzisiejsza stylistyka nawiązuje do czasów po renesansowej przebudowie. Wieża jest obecnie własnością prywatną, lecz istnieje możliwość jej zwiedzania.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Jakimowicz T., Dwór murowany w Polsce w wieku XVI, Warszawa 1979.
Leksykon zamków w Polsce, red. L.Kajzer, Warszawa 2003.
Wróblewski S., Zamki i dwory obronne województwa sandomierskiego w średniowieczu, Nowy Sącz 2006.