Historia
Zamek mógł wznieść król Kazimierz Wielki albo książę Władysław Opolczyk jako graniczną strażnicę. Pierwsza wzmianka o nim w źródłach pojawia się w 1389 roku, gdy wspomniany jest kapelan zamkowy. Kolejne przekazy z lat 1416-1418 wspominają o burgrabim. Jako pierwszy właściciel Bąkowca występuje Mikołaj Strzała. Po nim warownię nabył późniejszy komornik ziemski krakowskiej i podsędek ziemi krakowskiej Piotr Lis, a następnie Jan z Sieciechowic i Mikołaj Morawiec z Konaszówki. Od 1435 roku zamek należał do Koziegłowskich. Trudno stwierdzić kiedy budowla przestała pełnić funkcje obronnej rezydencji. Około 1927 roku wzgórze z ruinami zamku kupił architekt Witold Danielewicz Czeczott, który wybudował swój dom przy wykorzystaniu murów zamkowych.
Architektura
Zamek wzniesiono z miejscowego, łamanego wapienia na wydłużonym plateau wzgórza o powierzchni około 500 m2. Składał się on z kilku budynków zamkniętych murem obwodowym, biegnącym nieregularnym narysem po krawędziach skały. Od strony wschodniej przylegał do wzgórza oddzielony przekopem dziedziniec gospodarczy. Nieco problematyczny mógł być na zamku dostęp do źródła wody, gdyż studnia znajdowała się z przeciwnej strony dziedzińca gospodarczego, u podnóża skały. Jej ochronę zapewniał ziemny wał, zapewne zwieńczony częstokołem lub palisadą. Wodę prawdopodobnie pobierać można było za pomocą wiadra zawieszanego na linie i wciąganego bezpośrednio na zamek górny.
Stan obecny
Zamek znajduje się obecnie w stanie ruiny, przy czym oryginalne fragmenty zachowały się w górnej części skalnego ostańca, natomiast część niższa to efekt współczesnej przebudowy z okresu międzywojnia.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Kołodziejski S., Średniowieczne rezydencje obronne możnowładztwa na terenie województwa krakowskiego, Warszawa 1994.
Leksykon zamków w Polsce, red. L.Kajzer, Warszawa 2003.
Sypek R., Zamki i obiekty warowne Jury Krakowsko-Częstochowskiej, Warszawa 2003.