Historia
Młyn Górny, zwany też Piekarskim, zbudowany został prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku, gdyż po raz pierwszy wspomniany został w źródłach pisanych w 1401 roku. W 1718 roku spłonął, lecz został odbudowany dzięki pomocy króla polskiego Augusta II Mocnego. Przetrwał szczęśliwie II wojnę światową do końca której pracował jako młyn parowy.
Architektura
Młyn Górny usytuowano na południowy – wschód od zamku i miasta, nad kanałem Młynówką, płynącym od jeziora Balewskiego jeszcze jako naturalny strumień, a od Starego Targu jako sztuczny ciek wodny. W pobliżu młyna śluza dzieliła wody Młynówki, odprowadzając ich część do omijającego miasto kanału Ulgi („Vorfluchtgraben”). Dzięki temu systemowi można było zabezpieczyć Malbork przed nadmiarem wody z wiosennych roztopów. Stąd też brał początek najstarszy wodociąg miejski.
Nad kanałem Młynówki funkcjonował również, usytuowany bliżej zamku młyn Średni, przy wylocie ze wschodniej furty miejskiej młyn garbarski, zwany Mniejszym, przeznaczony do mielenia kory dębowej oraz młyn Zamkowy, inaczej Mały lub Dolny, pracujący na potrzeby konwentu malborskiego.
Młyn Górny zbudowany został na planie prostokąta o wymiarach 12,7 x 25,5 metra. Grubości jego murów wyniosła 1,35 metra. Przykryty został obszernym, dwuspadowym dachem, opartym przy krótszych bokach na trójkątnych ścianach szczytowych, które ozdobione zostały na całej wysokości elewacji podłużnymi blendami.
Stan obecny
Młyn obecnie znajduje się w rękach prywatnych. Od strony zewnętrznej ocalało jego gotyckie, bogate blendowanie na elewacji wschodniej, choć całość sprawia wrażenie zaniedbanej.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Strona internetowa mlyn.zamek.malbork.pl, Młyny malborskie.