Historia
Zamek powstał około połowy XIV wieku prawdopodobnie z inicjatywy księcia świdnicko-jaworskiego Bolka II jako strażnica szlaku wiodącego do Czech. Niektóre źródła twierdzą, iż zamek był zbójnicką siedzibą i został zbrojnie zdobyty przez księcia. Przed 1374 rokiem założenie przeszło w ręce rodów rycerskich. Z tego roku pochodzi też jedyna wzmianka o miejscowej warowni jako zamku Lubno. W pierwszej połowie XV wieku warownia znalazła się w rękach husytów, co doprowadziło do odwetowej wyprawy mieszczan śląskich w 1437 roku i zniszczenia zamku. Kolejne zniszczenie, po którym nigdy już więcej nie został odbudowany, miało miejsce w 1509 roku.
Architektura
Zamek wzniesiony został na terenie terasy zalewowej doliny potoku Lesk. Było to regularne założenie typu kasztelowego, z zabudowaniami przy kurtynach zachodniej i północnej oraz z cylindryczną wieżą ostatecznej obrony. W jej zachowanym pionowym przekroju widoczne jest okrągłe pomieszczenie w formie szybu i znajdujący się nad nim korytarzyk wejścia do wieży. Umieszczono je na znacznej wysokości, prawdopodobnie drugiego piętra. Jego lokalizacja sugeruje, że dostęp do bergfriedu był z ganku muru obwodowego. Całą warownię otaczały dwie mokre fosy i rozdzielający je wał. Na zewnątrz od strony wschodniej ulokowane było podzamcze, w obrębie którego zachowały się ślady murowanej budowli.
Stan obecny
Do dzisiaj zachował się kwadratowy nasyp ziemny o boku około 23 metrów, otoczony dwoma fosami przedzielonymi wałem. Od południa i zachodu wiodły dwie groble. Widoczne są relikty czworoboku murów obwodowych i położone w płd.-wsch. narożniku założenia pozostałości cylindrycznej wieży, zachowanej do 12 metrów wysokości.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Boguszewicz A., Corona Silesiae. Zamki Piastów fürstenberskich na południowym pograniczu księstwa jaworskiego, świdnickiego i ziębickiego do połowy XIV wieku, Wrocław 2010.
Leksykon zamków w Polsce, red. L.Kajzer, Warszawa 2003.