Historia
Varbola była największym grodem pierścieniowym i centrum handlowym w Estonii, w prowincji Harju w X-XII wieku. Kronikarz Henryk Łotysz wspomina o Castrum Warbole obleganym w 1211 przez kilka dni przez Mścisława II Udałego z Nowogrodu. Podczas krucjaty zakonu kawalerów mieczowych wiemy o kolejnym oblężeniu Varboli. Obrońcy poprosili wówczas o warunki pokoju. Volkwin Schenk, mistrz zakonu inflanckiego nakazał przyjęcie chrześcijaństwa i oddanie zakładników, a propozycja została zaakceptowana przez obrońców grodu. Zakładników zwolniono dopiero na prośbę wysłanników duńskiego króla Waldemara II, który w 1238 roku przejął kontrolę nad północną Estonią. Odtąd Varbola stała się własnością króla Danii. Warownia straciła na znaczeniu dopiero w drugiej ćwierci XIV wieku, po tym jak odegrała ważną rolę w antychrześcijańskim i antyniemieckim powstaniu w noc św. Jerzego z 1343 roku. W XVI i XVII wieku teren warowni służył jako cmentarz.
Architektura
Ziemno – kamienne obwarowania miały formę zbliżoną do okręgu. Długość wałów wynosiła około 580 metrów i 8 do 10 metrów wysokości od strony zewnętrznej. Dwa wejścia, jedno od zachodu i jedno od wschodu, chronione były wieżami bramnymi. W samym środku fortecy znajdowała się studnia o 13-metrowej głębokości, a na terenie dziedzińca znajdowało się około 90 obiektów, w większości na planie prostokąta, część z piecami do celów mieszkalnych, niektóre posiadały podłogi i fundamenty zbudowane z wapiennych płyt.
Stan obecny
Do czasów współczesnych przetrwała części ruin, o wałach długości 580 metrów i wysokości paru metrów z resztkami wapiennych ścian. Wstęp na teren fortu jest wolny.
