Historia
Pierwsza wzmianka o kościele św. Olafa (Oleviste Kirik), wybudowanym na placu targowym osadników skandynawskich, pochodzi z 1267 roku. Patronem świątyni został wówczas król Norwegii, a także święty kościoła katolickiego, Olaf II Havaldsson. Popularna wśród mieszkańców jest jednak tallińska legenda, wiążąca imię patrona z architektem, który według opowieści miał spaść z kościelnej wieży. W XV wieku świątynia została przebudowana na bazylikę, a w latach 1513—1523 do kościoła dobudowano kaplicę Mariacką, ufundowaną przez miejscowego kupca, Hansa Pawelsa. Od 1524 roku, gdy do Tallinna dotarła reformacja, kościół stał się świątynią protestancką. Pod wpływem ikonoklazmu zniszczono w kościele wiele zabytkowego wyposażenia, w tym obrazów. Zabytkowy budynek niszczyły również pożary, przy czym ostatni z nich wybuchł w 1820 roku. Po odbudowie w 1840 kościół zyskał dzisiejszy wygląd. W czasie II wojny światowej szczęśliwie uniknął on poważniejszych zniszczeń.
Architektura
Od XV wieku kościół posiadał formę trójnawowej bazyliki, z krótkim ale także trójnawowym prezbiterium o pięciobocznym zamknięciu na wschodzie, do którego od północy przystawiona była trójprzęsłowa zakrystia. Ponad 30-metrowej długości nawę główną przekryto sklepieniem gwiaździstym, a nawy boczne krzyżowo – żebrowym. Od strony zachodniej usytuowana została wtopiona w korpus masywna, dziś przeszło 123 metrowej wysokości wieża. W XVI wieku jej wysokość wraz z iglicą wynosiła 159 metrów i była jedną z najwyższych w Europie. W latach 1513—1523 do kościoła dobudowano od strony południowej kaplicę Mariacką. Otrzymała ona sklepienie gwiaździste i trójboczne zamknięcie na wschodzie.
