Historia
Tallin czyli dawny Rewel był drugim największym miastem średniowiecznych Inflant, najdalej na północ wysuniętym członkiem niemieckiej Hanzy, a także siedzibą biskupstwa. Pierwotnie stanowił stolicę duńskiej części Estonii, a po podporządkowaniu się zakonowi krzyżackiemu był najdalszą komturią krzyżacką.
W 1248 roku Eryk IV nadał Rewlowi przywileje, które wraz z rosnącą rolą handlu morskiego spowodowały jego szybki rozwój. Nie powstrzymało tego trendu nawet powstanie Estów w noc św. Jerzego, w wyniku którego Dania w 1346 roku zdecydowała się sprzedać północną Estonię wraz z Rewlem zakonowi krzyżackiemu. Ten chcąc uniknąć konfliktów z bogatym mieszczaństwem, potwierdził wszystkie dotychczasowe prawa miejskie i dodatkowo zwolnił z obowiązku udziału w wyprawach zbrojnych na Ruś i Litwę. Bogactwo miasta przejawiało się w liczbie funkcjonujących tu gildii kupieckich i rzemieślniczych. Obok najstarszej gildii św. Olafa oraz św. Kanuta, od 1363 roku istniała tu tzw. wielka gildia kupiecka, a od 1399 roku działało Bractwo Czarnogłowych. Przyrost ludności był bardzo szybki, szacuje się, iż w XIV-wiecznym Rewlu mieszkało około 5 tyś. ludności, a w XVI stuleciu około 6,6 tysiąca.
Pod koniec XVI wieku, po zakończeniu wojny inflanckiej, Tallinn wraz z północną częścią dzisiejszej Estonii przypadł Szwecji, pod rządami której pozostał przez sto lat. Dopiero w trakcie wielkiej wojny północnej, w 1710 roku, car Piotr I zajął Estonię. Rewel pozostał w rękach Rosji aż do 1918 roku, gdy po ogłoszeniu niepodległości Republiki Estońskiej stolica oficjalnie zyskała nazwę Tallinn. W trakcie II wojny światowej miasto szczęśliwie uniknęło poważnych zniszczeń, dzięki czemu ocalało wiele średniowiecznych zabytków miasta.
Architektura
Podstawowy układ średniowiecznego miasta ukształtował się już pod panowaniem królów duńskich. Rewel podzielony był na tzw. miasto górne z katedrą i zamkiem oraz dolne z głównym rynkiem. Jako, iż nie znajdował się nad rzeką, nie posiadał typowego dla miast hanzeatyckich długiego nabrzeża i prostopadłych do niego ulic. Ułożone były one nieregularnie, a rynek znajdował się w pewnym oddaleniu od portu.
Najwcześniejsze kamienice były zapewne drewniane lub o konstrukcji szachulcowej. Kamienne, które zaczęły powstawać od XIV wieku, były w większości typowymi gotyckimi domami północnego regionu hanzeatyckiego, które łączyły w sobie funkcje domu mieszkalnego i spichrza. Ich głównym elementem była wielka sień, znajdująca się na przedzie parteru i często sięgająca dwóch kondygnacji. Jako najobszerniejsze pomieszczenie w całym budynku, posiadała ognisko, gdzie przygotowywano posiłki, służyła też jako miejsce prowadzenia handlu oraz warsztat rzemieślniczy. Kolejna izba znajdowała się na parterze w trakcie tylnym, pełniła on funkcje reprezentacyjne i była ogrzewana piecem typu hypocaustum, zlokalizowanym w piwnicy. Podobną funkcję miały izby na pierwszym piętrze w trakcie tylnym. Pomieszczenia magazynowe znajdowały się na wyższych piętrach, skąd towary mogły być wnoszone i rozładowywane za pomocą żurawi zamontowanych w fasadach budynków. Najniżej położone były piwnice, wówczas często zamieszkałe, lecz służące głównie za chłodne magazyny lub piwiarnie.
Przed fasadami domów często znajdowały się szyje piwniczne i przedproża, czyli parterowe tarasy poprzedzające wejścia do budynku. Fasady kamienic gotyckich były bogato zdobione profilowanymi wnękami, służkami i blendami, wypełnionymi ornamentyką w typowo gotyckich motywach ostrołuków, trójlistnych koniczyn, rybich pęcherzy, czy maswerków.
Stan obecny
W Tallinie zachowało się wiele średniowiecznych, gotyckich kamienic. Wśród nich wymienić można zespół trzech gotyckich budynków z XIV wieku, obecnie pełniących funkcję hotelu przy ulicy Pikk 71, tzw. Trzy Siostry (Kolm Ode), oraz kolejny zespół trzech średniowiecznych kamienic nazwanych Trzej Bracia (Kolm Venda) przy ulicy Lai 38. Także pod numerem Lai 23 znajduje się w pełni zachowany gotycki dom. Kolejna średniowieczna kamienica, niestety z częściowo przebudowaną fasadą, znajduje się pod adresem
