Historia
Pierwotnie posiadłość Lohde należała do rycerskiego rodu de Lode, który popadł w spór z biskupem ozylskim, na skutek czego kościelny hierarcha z pomocą zakonu krzyżackiego wygnał swoich opornych wasali i przejął bezpośrednią kontrolę nad posiadłością. Choć niewykluczone, że istniała już wtedy jakaś budowla obronna, to jednak główne zachowane fragmenty zamku pochodzą z okresu rządów biskupa Winrycha von Kniprode z końca XIV lub początku XV wieku. Przypuszcza się, iż jedynie czworoboczna wieża mogła mieć swój początek w XIII wieku.
Podczas wojny inflanckiej w 1573 roku, w pobliżu zamku stoczona została bitwa między liczniejszą armią szwedzką, a armią rosyjską, w wyniku której Szwedzi odnieśli zwycięstwo. W 1560 roku buntownicy podczas powstania chłopskiego podobno również próbowali szturmować zamek. W latach 1646-1771 należał on do rodziny von Löwen. Do tego czasu stracił znaczenie militarne i był używany jako rezydencja mieszkalna. W 1771 roku przeszedł w ręce Grigorija Orłowa, po czym stał się własnością cesarzowej Katarzyny Wielkiej. W 1786 cesarzowa wykorzystała zamek jako miejsce wygnania dla księżnej Augusty z Brunswick-Wolfenbüttel, która poprosiła carycę o ochronę przed brutalnym mężem, księciem Fryderykiem z Wirtembergii. W 1797 roku car Paweł I przekazał posiadłość jako prezent dla generała Friedricha Wilhelma von Buxhoeveden, u którego spadkobierców pozostał w posiadaniu do 1919 roku.
Architektura
Zamek usytuowano na sztucznej wyspie do której od południowego – zachodu prowadził pojedynczy drewniany most. Założenie otrzymało w planie formę czworoboku zbliżonego do kwadratu z trzema skrzydłami zabudowań opinającymi wewnętrzny dziedziniec i kurtyną muru po stronie południowo – zachodniej w której umieszczono budynek bramny. Najważniejszą rolę w zamku odgrywała czworoboczna wieża główna, usytuowana w pobliżu południowego narożnika zamku, skąd flankowała bramę oraz drogę dojazdową do zamku. Boczne odcinki budynków posiadały wymiary 42 x 45 metrów i prawdopodobnie posiadały po trzy pomieszczenia w przyziemiu, przy czym część pomieszczeń ogrzewana była umieszczonymi na najniższej kondygnacji piecami typu hypocaustum, które dostarczały ogrzewane powietrze do górnych komnat za pomocą kanałów wydrążonych w murach. Dziedziniec zamku otoczony był krużgankami, a w części północno – wschodniej mieściła się kaplica i refektarz. W pobliżu warowni funkcjonował młyn wodny. Na początku XVI wieku do zachodniego narożnika zamku dobudowano masywną, cylindryczną wieżę, przystosowaną do użycia broni palnej.
Stan obecny
Do czasów współczesnych zachowała się podstawowa bryła zamku z dwoma potężnymi wieżami narożnymi, położona pośrodku niewielkiej wyspy. Niestety średniowieczny układ pomieszczeń został zatarty w trakcie wielokrotnych przebudów. W 2015 roku zakończono renowację zabytku, obecnie jest on w rękach prywatnych, funkcjonuje w nim hotel i restauracja.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Borowski T., Miasta, zamki i klasztory. Inflanty, Warszawa 2010.
Tuulse A., Die Burgen in Estland und Lettland, Dorpat 1942.