Historia
Budynek powstał prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku, możliwe iż z inicjatywy rodziny Kudeseldide, w celu ochrony podczas niespokojnych czasów powstań chłopskich. Pomiędzy 1451 a 1455 rokiem należał do zakonu niemieckiego, który w 1455 sprzedał go Brunowi Wetbergowi. Na początku XVI wieku należał do burgrabiego J. Viana. Wtedy też został przebudowany. Uważa się, że Angerja została zniszczona podczas wojny inflanckiej.
Architektura
Budowla została wzniesiona z wapienia na planie zbliżonym do prostokąta, posiadała charakter wieżowy i była podpiwniczona. Ściany o prawie 2 metrach grubości na poziomie przyziemia wydzielały dwa pomieszczenia: większe po stronie wschodniej i mniejsze, wąskie na zachodzie. Komunikację pomiędzy kondygnacjami zapewniały proste schody, osadzone w grubości muru wschodniego. Na późniejszym etapie funkcjonowania po stronie wschodniej dobudowano trapezowaty w planie mur, wydzielający albo niewielki dziedziniec, albo dodatkowe pomieszczenie. Całość otoczona była przekopem. Oprócz głównego budynku nie znaleziono żadnych śladów innych kamiennych zabudowań, za wyjątkiem pobliskiego młyna, o którym po raz pierwszy wspomniano w 1424 roku.
Stan obecny
Budynek zachował się w postaci zaawansowanej i niestety zaniedbanej ruiny ze ścianami dochodzącymi do paru metrów wysokości. Czytelne są również fragmenty otaczającego go niegdyś przekopu. Wstęp na teren zabytku jest wolny.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Tuulse A., Die Burgen in Estland und Lettland, Dorpat 1942.