Historia
Rumberk był centrum biskupiego lenna z którego w 1274 roku pisał się rycerz Bertold. Przybył on na Morawy z Dolnej Saksonii wraz z Brunonem z Schauenburku, a zamek pozostawał w rękach jego potomków być może aż do połowy XIV wieku. Następnie lenno biskupstwa ołomunieckiego zostało podzielone na kilka części, z których centralną w 1391 roku uzyskał Zygmunt z Letovic. W dokumentach źródłowych nie było jednak już wówczas mowy o zamku, który zapewne został opuszczony, a jedynie o osadzie Rumberk.
Architektura
Zamek wzniesiono na jednym z cypli opadających do doliny potoku Zavadilka. Od pobliskiej równiny oddzielono go dwoma półkolistymi przekopami z których pierwszy miał 18 metrów szerokości i jeszcze do dziś osiąga 6 metrów głębokości. Za nim ziemny wał, a raczej pozostałość nie przekopanego terenu, oddzielała go od drugiego przekopu, szerokiego na 15-22 metrów. Przez jego fragment przechodziła droga wjazdowa do zamku, usytuowana po stronie południowo – wschodniej. Niewielki dziedziniec mieszkalnego rdzenia miał w przybliżeniu owalny kształt z promieniem długości 23 metrów. W jego północno – wschodniej części podwyższenie terenu (13 x 13 metrów) jest pozostałością po budynku mieszkalnym, zapewne o wieżowym charakterze. Miał on konstrukcję częściowo murowaną (fundamenty, piwnice) z górną częścią drewniano – glinianą. Mieszanej konstrukcji drewniano – kamiennej były zapewne także mury obwodowe.
Stan obecny
Zamek nie zachował się do czasów współczesnych. Na leśnej polanie zaznaczone są jedynie przez archeologów zarysy fundamentów wieży mieszkalnej oraz znajduje się tablica informacyjna. Czytelne, choć gęsto porośnięte przez las, są obwarowania ziemne.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Plaček M., Ilustrovaná encyklopedie moravských hradů, hrádků a tvrzí, Praha 2001.