Historia
Zamek został wzniesiony w latach 1342 – 1347 przez Jana z Donína, który uzyskał zezwolenie na jego budowę od króla Karola IV Luksemburskiego. Także swą nazwę Raimund, którą utworzono od „roy munt” – królewska góra, być może zawdzięczał Karolowi IV.
Jan zmarł w 1363 roku pozostawiając dwóch synów: Bedřicha i Jana, którzy około 1390 roku sprzedali zamek swym krewnym, Jindřichowi i Vilémovi z Donína. Ten ostatni dzierżył Raimund do 1414 roku, zmagając się w międzyczasie z rozbójniczymi bandami kierowanymi przez Jana z Vartemberka. Vilém zwrócił się o pomoc do miast łużyckich, które przysłały zbrojny oddział Petra Wuntscha, lecz ostatecznie posiłki same zostały oblężone na zamku. Po pertraktacjach Petr powrócił do ojczyzny, a Jan z Vartemberka wraz ze swoimi zwolennikami zajął Raimund. Rozpoczął wówczas napady na ziemie Związku Sześciu Miast łużyckich, które trwały do początku wojen husyckich. Nowy wspólny wróg wymusił zaprzestanie wzajemnej wojny podjazdowej. W 1424 roku Raimund został obsadzony za zgodą Jana z Vartemberka przez Łużyczan, którzy umieścili na nim swój liczny garnizon pod dowództwem hejtmana Hansa Foltcha z Torgavy.
Nie wiadomo kiedy zamek został zniszczony lub opuszczony. Mogło się to stać w 1431 roku, kiedy husyci zniszczyli pobliski zamek Grabštejn, lecz nie można również wykluczyć wykupienia i zburzenia zamku przez Łużyczan. W dokumencie z 1453 roku była już mowa tylko o wzgórzu Raimund, a osiem lat później o zburzonym zamku Raimund.
Architektura
Zamek miał owalny w planie kształt, dostosowany do formy wzniesienia, a w zasadzie wysuniętego ku północnemu – zachodowi cypla. Od strony czołowej, południowo – wschodniej, a także wschodniej, gdzie stoki były łagodniejsze, chroniony był półkolistym przekopem, za którym usypano ziemny wał. Główną obronę zapewniał bezwieżowy obwód murów (forma zamku rozpowszechniona szczególnie na Morawach), dodatkowo zabezpieczony drugim pierścieniem muru parchamu. W północnej, poszerzonej części międzymurza znajdował się zbiornik na wodę deszczową. W północnej części dziedzińca, a więc w teoretycznie najbezpieczniejszym miejscu, po przeciwnej stronie bramy wjazdowej, usytuowano główny budynek mieszkalny. Mógł się on składać z dwóch niewielkich skrzydeł lub mieć dwutraktowy układ pomieszczeń. Brama prawdopodobnie była zwykłym portalem przebitym w murze, ale droga wjazdowa zapewne wiodła parchamem, w którym musiał znajdować się kolejny przejazd. Przypuszczalnie trzecia brama funkcjonowała w linii obwarowań po zewnętrznej stronie fosy po stronie południowo – wschodniej.
Stan obecny
Niewielkie ruiny zamku dostępne są żółtym szlakiem turystycznym, który łączy niebieski szlak z Hrádka nad Nisou do Hamrštejna z czerwonym szlakiem z Jítravy do Noviny. Wstęp na zalesiony teren Roimundu jest wolny. Przetrwał południowo – zachodni fragment muru obwodowego, czytelna jest sucha fosa otaczająca rdzeń zamku. W północnej, poszerzonej części dawnego międzymurza dojrzeć można relikty zbiornika na wodę deszczową.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Durdík T., Ilustrovaná encyklopedie českých hradů, Praha 2009.
Hrady, zámky a tvrze v Čechách, na Moravě a ve Slezsku. Severní Čechy, t. III, red. Z.Fiala, Praha 1984.