Historia
Kościół św. Prokopa został zbudowany w XIII wieku. Od chwili powstania do 1331 roku był świątynią parafialną (później funkcje tą przejął pobliski kościół Wniebowzięcia Panny Marii). Na początku XV wieku został powiększony o nowy korpus nawowy, a na początku XVI wieku przedłużono go ku zachodowi. Dalsze, mniejsze już przekształcenia miały miejsce między 1643 a 1677 rokiem. W 1939 roku budowla spłonęła i została pozostawiona w formie trwałej ruiny.
Architektura
Kościół początkowo był niewielką świątynią o układzie typowym dla okresu przejściowego między romanizmem a gotykiem. Składał się z prostokątnej nawy i węższego, także prostokątnego prezbiterium po wschodniej stronie, dość krótkiego, gdyż ustawionego dłuższą ścianą prostopadle do osi kościoła. Na początku XV wieku zbudowana została nowa nawa, połączona ze starym prezbiterium ostrołuczną arkadą tęczy, około 1300 roku ozdobioną polichromiami. Przykryto ją sklepieniem gwiaździstym, sześcioramiennym. Na początku XVI wieku kościół uzyskał dość nietypowy układ, za sprawą dobudowania zachodniej części korpusu o tej samej szerokości co partia z XV wieku. Odmiennie jednak zachodnia część uzyskała podział na trzy nawy, rozdzielone przez dwa rzędy czterech smukłych filarów. Obie części łączył jedynie portal dawnego wejścia zachodniego. W murze XVI-wiecznym wejście utworzono także od strony zachodniej.
Stan obecny
Kościół jest dziś niezadaszoną ruiną z zabezpieczonymi murami sięgającymi wysokości niezachowanego gzymsu kapnikowego, za wyjątkiem dolnej partii szczytu zachodniego. W okresie nowożytnym przekształcona została część okien, zwłaszcza w prezbiterium, oraz powiększone wszystkie przypory. Najstarszą częścią są obecnie mury prezbiterium, sięgające jeszcze XIII wieku, podczas gdy część środkowa pochodzi z XV, a zachodnia z XVI stulecia. W części okien zachowały się pozostałości maswerków, przetrwał także portal zachodni i dwie duże blendy po jego bokach.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Umělecké památky Čech, red. E.Poche, t. II, Praha 1978.