Historia
Grobowiec korytarzowy zwany dziś Din Dryfol zaczęto budować około 5 tysięcy lat temu. Służył on ludności z okresu neolitu dla wspólnego pochówku zmarłych. W okresie tym stopniowe przechodzenie społeczeństwa ze zbieractwa i myślistwa do bardziej osiadłego życia rolniczego wpłynęło na rozwój poczucia terytorializmu i praw do dziedziczenia, a co za tym idzie chęci oddania hołdu przodkom (wykopaliska ujawniły fragmenty ceramiki i miejsca kremacji). Widocznym przejawem tej aspiracji mogły być monumentalne grobowce, służące również do przeprowadzania ceremonii religijnych w ich pobliżu. Użytkowane przez wiele stuleci, możliwe iż były grobowcami rodowymi lub przynależnymi do konkretnych szczepów.
Architektura
Grobowiec usytuowano na równym tarasie niewielkiego wzgórza, flankowanym z jednej strony przez stoki wzniesienia, a z drugiej przez biegnący równolegle skalisty grzbiet. Din Dryfol zorientowano dłuższymi bokami na linii północny – wschód, południowy – zachód. Powstawało ono w trzech różnych fazach. Pierwsza komora została zbudowana z bocznych kamieni i kamiennego zwieńczenia, tworzących prostokątne pomieszczenie o wymiarach 3 na 1 metr i około 2 metrów wysokości. Kamień przykrywający komorę miał 3 metry długości i 1,5 metra szerokości. Druga komora została zbudowana na północny – wschód od pierwszej, a trzecia o długości około 5 metrów na północny – wschód od drugiej. Gdy zakończono budowę cała konstrukcja składała się z trzech połączonych komór w formie długiej galerii. Całość była pokryta kopcem (cairn) ziemi lub drobnych kamieni, prawdopodobnie pierwotnie małym i okrągłym nad pierwszą komorą, ale znacznie dłuższym i szerszym gdy zbudowano wszystkie trzy komory. Badania archeologiczne sugerują, że kopiec rozciągnął się na około 65 metrów i miał około 15 metrów szerokości.
Stan obecny
Konstrukcję pierwszej, najstarszej komory grobowej można częściowo zobaczyć do dzisiaj, lecz jej kamień wierzchni osunął się na bok i leży na ziemi. Druga komora nie zachowała się, jednak dwie dziury wskazują, gdzie stał nietypowy drewniany portal lub inna konstrukcja. Z trzeciej komory widoczne są jedynie fragmenty w postaci dużego ustawionego w pionie kamienia o wysokości 3 metrów i odłamka kolejnego kamienia położonego w pewnej odległości. Jak widać na zdjęciach ziemny kopiec również się nie zachował.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Castleden R., Neolithic Britain: New Stone Age sites of England, Scotland and Wales, London 1992.
The Royal Commission on The Ancient and Historical Monuments and Constructions in Wales and Monmouthshire. An Inventory of the Ancient Monuments in Anglesey, London 1937.
Strona internetowa archwilio.org.uk, Din Dryfol Burial Chamber, Cerrigceinwen.