Historia
Rotunda została zbudowana w pierwszym trzydziestoleciu XI wieku na obszarze wczesnośredniowiecznego grodu. Jej częściowej przebudowy dokonano około 1435 roku, kiedy to podniesiono ściany nawy i utworzono drugie piętro. Po tej modernizacji, rotunda została włączona do systemu obrony miasta jako wieża, czy też baszta strażnicza, a dolna przestrzeń nadal służyła jako kaplica.
Pod koniec XVI i na początku XVII wieku Skalica spłonęła dwukrotnie, a ogień również uszkodził rotundę. Następnie po 1650 roku została naprawiona, lecz i niestety przebudowana w duchu baroku. Straciła funkcję obronną, otrzymała nowy dach, a okna zostały powiększone. Podczas II wojny światowej w 1945 roku została zniszczona wybuchem bomby. Podczas późniejszej rekonstrukcji w 1949 usunięto tynk zewnętrzny i ukazano oryginalne romańskie i gotyckie elementy. Naprawa powojenna rotundy zakończyła się w 1954 roku, natomiast w latach 1975 – 1977 trwała jej gruntowna renowacja. W połowie lat 90-tych XX wieku odrestaurowano znajdujące się wewnątrz średniowieczne polichromie.
Architektura
Romańska rotunda utworzona została z cylindrycznej nawy i półkolistej apsydy od strony północno – wschodniej. Otrzymała niezwykle grube mury jak na tego typu budowlę: od 1,3 do 1,4 metra. Wewnętrzna średnica nawy wyniosła 5,4 metra. Apsydę otwarto na przestrzeń nawy prostą krawędzią bez uwydatniania półkolistego łuku tęczowego. Wewnętrzne elewacje pierwotnie pokryte były barwnymi malowidłami przedstawiającymi żywot św. Jerzego.
Drugą kondygnację rotundy dobudowano w pierwszej połowie XV wieku, w trakcie przekształcania rotundy w basztę obwarowań miejskich. Po zachodniej stronie, tuż pod dachem, umieszczono wówczas gotycki portal łączący rotundę z gankiem w koronie muru obronnego. W okresie gotyckim w apsydzie przepruto także ostrołuczne okno wypełnione trójlistnym maswerkiem.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Mencl V., Stredoveká architektúra na Slovensku, Praha 1937.
Strona internetowa apsida.sk, Skalica.