Historia
Kościół wraz z klasztorem franciszkańskim zaczęto budować w 1467 roku, a jego konsekracja została dokonana w 1484 roku. Kroniki miejskie jako fundatorów wskazały rody Coborovców i Kropáčovców oraz żupana Jana Tarcaia, który został pochowany w kościele klasztornym. Świątynia wkrótce stała się popularnym miejscem ostatniego spoczynku także dla mieszczan i szlachty, którzy od 1500 do 1855 roku chowani byli w 17 kryptach.
W 1535 roku w wyniku zarazy, której ulegli wszyscy poza jednym mieszkańcy konwentu, klasztor opustoszał aż do lat 60-tych XVI wieku. Po ponownym zamieszkaniu mnichów, z powodu bezpiecznego i odległego położenia Skalicy od zagrożenia osmańskiego, klasztor został obrany za stolicę prowincji franciszkańskiej. Niebezpieczeństwo przyszło jednak z innej strony. W trakcie antyhabsburskiego powstania Stefana Bocskaya w 1605 roku Skalica została zdobyta i spalona przez wojska morawskie. Splądrowaniu uległ również klasztor, skradziono lub zniszczono wówczas rzadkie rękopisy, książki i paramenty.
Po naprawieniu największych szkód, w 1607 roku mnisi ponownie otworzyli szkołę i nowicjat, jednak już w 1622 roku musieli jeszcze raz uciekać na skutek działań zbrojnych wojny trzydziestoletniej. Lepsze czasy nastały dla konwentu po zakończeniu wojny i w XVIII stuleciu, kiedy to postanowiono rozbudować klasztor w duchu baroku. Franciszkanie pracowali i modlili się w Skalicy aż do 1950 roku.
Architektura
Kościół klasztorny składał się z korpusu nawowego i prezbiterium, kończącego się po wschodniej stronie wielobocznym zamknięciem. Zarówno prezbiterium jak i nawa wzmocnione zostały licznymi przyporami. W prezbiterium założono bogate gotyckie sklepienie sieciowe, a w zakrystii sklepienia krzyżowe. Zabudowania klasztornej klauzury przystawiono do kościoła po stronie południowej, gdzie trzema skrzydłami otoczyły czworoboczny wirydarz.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Strona internetowa zahorskemuzeum.sk, Františkáni v Skalici – duchovný a kultúrny odkaz.