Levice – zamek

Historia

   Zamek zbudowano w drugiej połowie XIII wieku, jako strażnicę przy najdogodniejszej drodze z południa do miast górniczych. Dzięki temu położeniu miał on możliwość kontroli szlaku prowadzącego z doliny Hronu do Hontu. Po raz pierwszy wspomniany był w 1274 roku jako castrum Lewa.
   W 1318 roku Levice dostały się w ręce Mateusza Csáka, stanowiąc później ważne ogniwo w systemie należących do niego zamków. W 1321 roku warownia powróciła do króla, pozostawała własnością królowej Elżbiety Łokietkówny pod zarządem królewskich kasztelanów, a później stała się siedzibą tekowskiej żupy. W 1388 roku miejscowe dobra przeszły w ręce żupana tekowskiego Władysława z Szarowicy (Ladislava z Šarovca). Jego potomkowie przyjęli nazwisko Levickich i pełnili funkcję żupanów aż do wygaśnięcia rodu w 1553 roku. Wówczas zamek powrócił do króla, a ze względu na jego wojskowe znaczenie zarządcami byli odtąd dowódcy garnizonu.
   W XVI wieku w obliczu zagrożenia tureckiego zamek levicki został rozbudowany, stając się jednym z głównych elementów obrony antytureckiej. Dzięki temu 1544 i 1578 roku odparł on osmańskie oblężenie. W XVII stuleciu był nadal rozbudowywany z uwzględnieniem najnowszych osiągnięć sztuki fortyfikacyjnej. Powstały dwa wielkie bastiony z których każdy dorównywał wielkością średniowiecznemu zamkowi. Pomimo tego w 1663 roku Levice poddały się Turkom po krótkim oporze. Rok później kontrofensywa austriacka doprowadziła do klęski najeźdźców w bitwie pod Levicami i odbiła twierdzę. Uszkodzony zamek  natychmiast odbudowano.
   W 1688 roku zamek kupił palatyn Paweł Esterhazy. Jego potomkowie pozostawali właścicielami posiadłości aż do 1867 roku. W 1696 roku wielki pożar zniszczył miasto i twierdze. Ponieważ wojna z Turcją była już praktycznie wygrana, dwór cesarski poskąpił pieniędzy na odbudowę. Dzieła zniszczenia dokonali w 1705 roku powstańcy Rakoczego, którzy wycofując się wysadzili zamek w powietrze.

Architektura

   Zamek został zbudowany na niewysokim, skalnym wzniesieniu otoczonym moczarami. Pierwotnie składał się z wydłużonego budynku mieszkalnego, którego wschodnia i zachodnia część przechodzić mogły w formę wieżową. Wschodnia zaokrąglona zwrócona była w stronę przekopu, natomiast czworoboczna zachodnia zaopatrzona była w ostrołukowy portal bramny i niszę dla mostu zwodzonego. Poniżej, po stronie północno – zachodniej wznosiła się nieduża czworoboczna wieża pełniąca funkcje strażnicze, jako iż kryła zejście do zamkowej studni. Po przeciwnej, południowo – wschodniej stronie w nieco późniejszym okresie wzniesiono prostokątny budynek mieszkalny.
   Jeszcze w okresie średniowiecza dookoła zamku utworzono podzamcze, otoczone załamanymi kurtynami muru obronnego i wzmocnionego cylindrycznymi wieżami. Jedną wzniesiono na wschód od skały zamkowej, a podobne w narożniku po stronie zachodniej i północnej przedzamcza. W pierwszej połowie XVI stulecia powstało nowe rozległe podzamcze południowe, które zajmował tzw. Dom Kapitański. Od miasta oddzielone było murami obronnymi oraz nawodnioną fosą, przez którą przerzucono zwodzony most prowadzący do czworobocznej wieży bramnej po stronie południowej. Podobna wieża bramna zapewniała wjazd na podzamcze także od strony północnej.

Stan obecny

   Ruiny średniowiecznego zamku zakonserwowano w latach 70-tych XX wieku w formie trwałej ruiny. Niestety zrobiono to w taki sposób, iż obecnie nie ma możliwości wejścia w ich obręb. Najważniejszą częścią ruin pozostaje gotycki zamek górny z pozostałościami domu mieszkalnego i dwóch wież.

pokaż zabytek na mapie

powrót do indeksu alfabetycznego

bibliografia:
Bóna M., Plaček M., Encyklopedie slovenských hradů, Praha 2007.
Wasielewski A., Zamki i zamczyska Słowacji, Białystok 2008.