Historia
Początkowo na miejscu lewobrzeżnego zamku istniały dwory Henryka II i Henryka IV, a możliwe, że także Henryka I. Właściwy zamek powstał na początku XIV wieku na północny zachód od dworów, jako rezydencja króla Wacława II. Zasadniczy kształt uzyskał w latach 1346-1378 z inicjatywy cesarza Karola IV Luksemburskiego, który często odwiedzał Wrocław. W 1659 roku cesarz Leopold I przekazał zamkowy obszar jezuitom. Już w 1689 rozebrali oni skrzydło południowe, które zastąpiono kościołem. Skrzydło zachodnie i stajnie zburzono w latach 1728-1731, a główny budynek przed 1734 rokiem. Skrzydło północne zostało rozebrane w latach 1851-1858.
Architektura
Zamek usytuowano w północnej części miasta, blisko brzegu Odry. Włączony został on w ciąg miejskich murów obronnych, do których został dostawiony, wykorzystując jeden z narożników miasta, ograniczony od wschodu i zachodu ulicami wiodącymi do bram i furt miejskich. Był obszernym złożeniem składającym się z licznych budynków skupionych wokół dziedzińca na planie trójkąta. Nad zabudowaniami górowały trzy wieże z których najpotężniejszą była wybudowana w 1350 roku na polecenie Karola IV czworoboczna wieża północna, wysunięta przed kurtyny muru miejskiego. Prawdopodobnie była ona zwieńczona czterema narożnymi, późnogotyckimi bartyzanami. Kolejna wieża flankowała bramę wjazdową od strony miasta, trzecia natomiast broniła narożnika zachodniego zamku. Wydaje się, iż głównym skrzydłem mieszkalno – reprezentacyjnym był budynek zachodni, co najmniej trójkondygnacyjny z poddaszem od strony miasta zwieńczonym gotyckim, schodkowym szczytem.
Stan obecny
Zamek nie przetrwał do czasów współczesnych. Jego jedyną pozostałością jest, pozbawiona pierwotnego wyglądu, zakrystia kościoła uniwersyteckiego.
pokaż miejsce po zamku na mapie
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Leksykon zamków w Polsce, red. L.Kajzer, Warszawa 2003.