Historia
Historia kościoła będącego pierwotnie świątynią klasztorną cysterek koszalińskich sięga XIII wieku. Klasztor ufundowano w 1278 roku, a kaplica wzmiankowana była w 1295 roku. W 1401 roku otrzymała ona przywilej odprawiania nabożeństw, nawet podczas interdyktu i banicji, jeżeli takie zostałyby nałożone na miasto. Kościół służył cysterkom do czasów reformacji, kiedy to mniszki opuściły klasztor. Później popadł w ruinę, lecz na początku XVII wieku został odbudowany przez księcia Franciszka I jako kościół zamkowy, połączony nadziemnym, krytym korytarzem z rezydencją. W 1718 roku zamek wraz z kościołem spłonął. Dziś wyremontowany kościół służy jako cerkiew dla wyznawców prawosławia.
Architektura
Ceglany, jednoprzestrzenny kościół wzniesiony został na planie prostokąta. Od strony zachodniej znajduje się dobudowana później kruchta. Całość przykrywa dwuspadowy dach z ośmioboczną wieżą i sygnaturką. Nawę oświetlają wysokie, smukłe, ostrołukowe okna. Wschodnia elewacja kościoła zachowała gotycki łuk tęczowy oraz dekoracyjny parapet ceglanego lektorium, oddzielającego pierwotnie nawę od prezbiterium.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Kubicki D., Gotyckie świątynie powiatów koszalińskiego i kołobrzeskiego, Pelplin 2001.
Pilch J., Kowalski S., Leksykon zabytków Pomorza Zachodniego i ziemi lubuskiej, Warszawa 2012.