Historia
Historia kościoła będącego pierwotnie świątynią klasztorną cysterek koszalińskich sięga XIII wieku. Klasztor ufundowano w 1278 roku, a kaplica wzmiankowana była w 1295 roku. W 1401 roku otrzymała ona przywilej odprawiania nabożeństw, nawet podczas interdyktu i banicji, jeżeli takie zostałyby nałożone na miasto. Kościół służył cysterkom do czasów reformacji, kiedy to mniszki opuściły Koszalin. Później popadł w ruinę, lecz na początku XVII wieku został odbudowany przez księcia Franciszka I jako kościół zamkowy, połączony nadziemnym, krytym korytarzem z rezydencją. W 1718 roku zamek wraz z kościołem spłonął.
Architektura
Ceglany, jednonawowy kościół wzniesiony został na planie prostokąta z węższym, wydłużonym prezbiterium po stornie wschodniej. Nawę oświetlały wysokie, smukłe, ostrołukowe okna, rozmieszczone regularnie pomiędzy uskokowymi przyporami. Wschodnia, prezbiterialna część kościoła pierwotnie oddzielona była od nawy gotyckim łukiem tęczy oraz ceglanym lektorium.
Stan obecny
Kościół został od czasów średniowiecza znacznie przebudowany, a co więcej utracił prezbiterium. Wschodnia elewacja kościoła zachowała jedynie gotycki łuk tęczowy oraz dekoracyjny parapet dawnego lektorium. Od strony zachodniej obecnie znajduje się neogotycka kruchta, a całość przykrywa dwuspadowy dach z ośmioboczną wieżą i sygnaturką. Dziś wyremontowany kościół służy jako cerkiew dla wyznawców prawosławia.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Kubicki D., Gotyckie świątynie powiatów koszalińskiego i kołobrzeskiego, Pelplin 2001.
Pilch J., Kowalski S., Leksykon zabytków Pomorza Zachodniego i ziemi lubuskiej, Warszawa 2012.