Historia
Zamek powstał w latach 1527-1535 z fundacji arcybiskupa gnieźnieńskiego Macieja Drzewickiego. Po ponad dwóch wiekach zamek przejęli Sołtykowie, następnie Szaniawscy, a w drugiej połowie XVIII wieku został ofiarowany bernardynkom. Upadek obronnej rezydencji nastąpił po pożarze w 1814 roku. Według jednej z legend, po zakończonych roratach mniszki nie zgasiły świec, od których spłonął cały budynek. Od tego czasu nikt więcej nie zamieszkiwał zamku, który popadał w coraz większą ruinę.
Architektura
Zamek zbudowano z miejscowego piaskowca, jedynie niektóre elementy konstrukcyjne oraz szczyty wykonano z cegły. Budowlę wzniesiono na planie regularnego prostokąta o wymiarach 37×43 metry. Na narożach umieszczono kwadratowe wieże, ustawione ukośnie do skrzydeł budynku. Wieżę północno – wschodnią, nieco większą od pozostałych, wzmocniono dwiema narożnymi szkarpami. Znajdował się tam otwór bramny i furta dla pieszych. Zachodnią część dziedzińca zajmował podpiwniczony, dwupiętrowy, jednotraktowy pałac, mieszczący na każdej kondygnacji po cztery izby. Od strony dziedzińca przylegały do fasady budynku dwa wieżowe ryzality. Na wprost pałacu stała trzykondygnacyjna budowla o charakterze gospodarczym, przerobiona w XIX wieku na kaplicę. Pozostałe odcinki obwodu stanowił wysoki mur obronny z gankiem straży i przesklepionymi strzelnicami. W strzelnice kluczowe wyposażone były również dolne kondygnacje narożnych wież. Całość założenia otaczała fosa, nawodniona pobliską rzeką Drzewiczką.
Stan obecny
Zamek w Drzewicy zachował się w postaci masywnej, gotycko-renesansowej trwałej ruiny. Jako, iż nie przechodził żadnych większych przebudowań, to jego wygląd stanowi świetny przykład XVI-wiecznej rezydencji o niewielkich walorach obronnych. Obecnie znajduje się w rękach prywatnych i z powodu stanu technicznego nie ma możliwości zwiedzania od wewnątrz.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Leksykon zamków w Polsce, red. L.Kajzer, Warszawa 2003.