Historia
Rycerski zamek w Drawnie po raz pierwszy wzmiankowany był w źródłach pisanych w 1421 roku. Należy jednak przypuszczać, iż budowla powstała wcześniej, prawdopodobnie na początku XIV wieku. Wybudowany został z inicjatywy rodu Wedlów na wzniesieniu, będącym pozostałością wczesnośredniowiecznego grodziska. Zabezpieczał przeprawę przez Drawę oraz trakt handlowy. Wzniesiono go na ziemiach nadawanych przez margrabiów brandenburskich możnym rodom rycerskim, po tym gdy w krótkim czasie końca XIII wieku Nowa Marchia rozrosła się o ponad 100 km w kierunku wschodnim. Utrzymanie zdobytego terytorium wymagało licznych punktów obronnych, których sami margrabiowie nie byli w stanie wznieść i musieli zdać się na pomoc rodów takich jak Güntersbergowie, Wartenburgowie i właśnie Wedlowie.
W pierwszej połowie XV wieku zamek przeszedł we władanie Krzyżaków, a dopiero w 1478 roku elektor Albrecht Achilles odbił warownię wraz z miastem i przywrócił elektorskie zwierzchnictwo. Około 1600 roku zamek został przebudowany na rezydencję w stylu renesansowym. Zniszczony w czasie wojen szwedzkich w XVII wieku, w ciągu dwóch następnych stuleci popadł w całkowitą ruinę.
Architektura
Zamek zbudowany został na niewielkim wzniesieniu, na cyplu wcinającym się w wody Jeziora Dubie. Dzięki temu chroniony był szeroką zaporą wodną aż z trzech stron: od północy, wschodu i południa, natomiast od zachodu budowlę zabezpieczało obwarowane miasto. Jego wzmocnione otwartymi basztami mury podchodziły do stóp zamkowego wzgórza, w ten sposób iż jedna z miejskich bram flankowana była z terenu zamku, podobnie jak biegnąca na południe od zamku droga, tuż przy brzegu wiodąca do przeprawy przez jezioro na południowym – wschodzie.
Główny element zamku stanowił ceglany, trójkondygnacyjny dom na planie prostokąta o wymiarach 15 x 28,7 metra. Od zachodu przylegały do niego dwa wąskie, rozdzielone murem dziedzińce. Pierwszy z nich położony był 2 metry niżej, zakręcał na północ i miał szerokość około 10 metrów. Następny o podobnej szerokości i odpowiednio niżej usytuowany miał wymiary 10 x 40 metrów i znajdował się jedynie od zachodu. Wzdłuż zachodnich boków podzamczy, czyli od strony dawnego traktu, umieszczono budynki gospodarcze. Od północy ze skrzydłem mieszkalnym sąsiadowała brama wjazdowa z mostem nad suchą fosą. Całość otoczonego murem o grubości 1,7 metra założenia, tworzyła czworobok o wymiarach 35×38 metrów. Zamek otoczony był wspomnianą już fosą i około 7 metrowej wysokości stromymi zboczami wzgórza.
Narożnik północno – wschodni domu podparto masywną przyporą, a narożnik południowo – wschodni nieco mniejszą przyporą o szerokości 1,4 metra. Budynek posiadał trzy kondygnacje: parter o wysokości 3,15 metra, pierwsze piętro o wysokości 4 metrów i drugie piętro o wysokości około 3 metrów. Poszczególne kondygnacje przykryte były stropami. Pierwsze piętro zaopatrzono we wnęki z otworami strzelczymi od strony wschodniej, a przyziemie pozbawione było otworów, co czyniło budynek budowlą obronną. Szczyty budynku ozdobiono blendami o kształcie tarcz.
Stan obecny
Do dzisiaj, na wzgórzu zachowały się jedynie dwa narożniki budynku. Wstęp na teren dawnego zamku jest wolny.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Leksykon zamków w Polsce, red. L.Kajzer, Warszawa 2003.
Radacki Z., Średniowieczne zamki Pomorza Zachodniego, Warszawa 1976.