Historia
Zamek po raz pierwszy pojawił się w źródłach historycznych jako siedziba zakonnego konwentu zarządzana przez komtura Dietricha w 1263 roku. Jego powstanie należy datować jednak wcześniej, na połowę XIII wieku lub nawet czwartą dekadę pierwszej połowy. Z pewnością był najstarszą zakonną warownią regionu Łatgalii. Mimo obiecujących początków Wolkenburg nie został rozbudowany, a komturię przeniesiono w 1277 roku do krzyżackiego zamku w Dyneburgu. Od tamtego momentu niewiele wiadomo o historii zamku. Dokumenty z 1347 i 1350 roku wskazują, iż jeszcze wówczas był zamieszkany i mógł odgrywać rolę w zbrojnej kampanii przeciw Litwie w latach 30-tych XIV wieku. Opuszczony został zapewne jeszcze przed upadkiem zakonu krzyżackiego w Inflantach w 1561 roku.
Architektura
Zamek usytuowany był na szczycie wysokiego, jak na łotewskie warunki, wzgórza. Początkowo obwarowania były jeszcze drewniano – ziemne, dopiero po pewnym czasie powstał kamienny, pojedynczy mur chroniący przynajmniej z jednej strony wewnętrzny zamkowy dziedziniec o kształcie zbliżonym do kwadratu. Dziedziniec ten dodatkowo od południa chroniony był palisadą otaczającą przedzamcze. Prawdopodobnie drugie przedzamcze powstało od strony wschodniej.
Stan obecny
Pozostałością po zamku są widoczne do dzisiaj na wzgórzu proste fragmentu muru o wysokości dochodzącej do kilku metrów. Jego cechą charakterystyczną są dolne partie, wykonane z bardzo dużych kamieni osiągających nawet jeden metr średnicy.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Borowski T., Miasta, zamki i klasztory. Inflanty, Warszawa 2010.
Tuulse A., Die Burgen in Estland und Lettland, Dorpat 1942.