Historia
Pierwsze informacje źródłowe o zamku pochodzą z 1342 roku. Powstał on w celu ochrony płynących rzeką kupców i podróżnych oraz pobierania myta. Była to średniej rangi, przydrożno – strażnicza warownia o trudnym do oszacowania znaczeniu militarnym. Z czasem jej rolę przejął pobliski zamek Uue Kastre. W trakcie wojny inflanckiej w drugiej połowie XVI wieku, w obliczu nadchodzących wojsk Iwana Groźnego, załoga zamkowa uciekła. Po wojnie zamek prawdopodobnie odbudowano i funkcjonował on do czasów konfliktu szwedzko – ruskiego w latach 1656-1661. W kolejnych latach popadł w całkowitą ruinę.
Architektura
Zamek usytuowano tuż nad południowym brzegiem rzeki Emajõgi, w pobliżu uchodzącego do niej po stronie zachodniej niewielkiego strumienia. Lokalizacja taka pozwoliła utworzyć nawodnioną fosę, która odcięła założenie od południa i wschodu. Najważniejszym elementem obronnym zamku była czworoboczna wieża, do której następnie dobudowano mur obronny, uzyskując regularne założenie o wymiarach około 28 x 32 metry, wydzielające wewnątrz kwadratowy dziedziniec. Ponadto w przeciwnym narożu istniała druga, również czworoboczna wieża. Ze względu na słaby stan zachowania, dokładne rozmieszczenie pomieszczeń nie jest możliwe do ustalenia.
Stan obecny
Do dzisiaj z zamku zachowały się jedynie słabo widoczne, zarośnięte roślinnością fundamenty z cegły i kamienia.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Borowski T., Miasta, zamki i klasztory. Inflanty, Warszawa 2010.
Tuulse A., Die Burgen in Estland und Lettland, Dorpat 1942.