Historia
Wieża mieszkalna Castlegar prawdopodobnie zbudowana została w XVI wieku z fundacji klanu de Burgo (Burke), rodziny anglo-normańskiego pochodzenia, która u schyłku średniowiecza była już przesiąknięta kulturą celtycką i dzierżyła rozległe ziemie w regionie Connacht. Członkowie rodu de Burgo prowadzili liczne konflikty z klanem O’Flaherty, zainteresowani byli więc wznoszeniem murowanych siedzib o funkcjach mieszkalnych, ale i także strażniczych. Z racji posiadania wielu rezydencji oraz niezbyt okazałych rozmiarów wieży, mogła ona być oddawana w dzierżawę. Według przekazów pisanych, w 1574 roku Castlegar znajdować się miało w rękach niejakiego Rolanda Skerrita. Prawdopodbnie najdalej w XVII wieku wieża została zniszczona lub porzucona.
Architektura
Wieża była niedużą budowlą na rzucie czworoboku zbliżonego do kwadratu, zbudowaną na niewielkiej wyniosłości terenu w pobliżu brzegu jeziora. Jej południowy mur był prawie dwa razy grubszy od pozostałych, celem pomieszczenia spiralnej klatki schodowej i wąskich komór, co pozostawiało jeszcze mniej przestrzeni na główne pomieszczenia mieszkalne. Elewacje zewnętrzne były surowe, przeprute nielicznymi szczelinowymi otworami doświetlającymi i strzeleckimi, w tym co najmniej jednym utworzonym w samym narożniku wieży. Zwieńczenie ścian przypuszczalnie miało formę przedpiersia chroniącego otwarty chodnik straży. Wejście znajdowało się na poziomie gruntu w ścianie południowej. Wnętrze podzielono na cztery kondygnacje, skomunikowane za pomocą wspomnianej powyżej spiralnej klatki schodowej w narożniku południowo – wschodnim. Z nich trzecia kondygnacja była przykryta sklepieniem kolebkowym, a pozostałe drewnianymi stropami.
Stan obecny
Do czasów współczesnych zachowała się około połowa obwodu muru wieży, sięgająca maksymalnie do poziomu czwartej kondygnacji, ale bez przedpiersia. Przetrwała ściana północna, wschodnia i krótki fragment południowej, przy czym zewnętrzne elewacje przykryte mogą być w dużej części bluszczem. W zachowanych odcinkach murów znajdują się liczne pierwotne otwory szczelinowe. Od strony zawalonej części widać pozostałości sklepienia trzeciej kondygnacji oraz kilku otworów portalowych. Budowla znajduje się blisko drogi publicznej i jest ogólnodostępna. Z powodu osuszenia okolicznych terenów, linia brzegowa jeziora jest dziś znacznie oddalona od wieży.
powrót do indeksu alfabetycznego
bibliografia:
Salter M., The castles of Connacht, Malvern 2004.