Murowana lub drewniana przegroda oddzielająca w kościołach katedralnych i klasztornych przestrzeń przeznaczoną dla księży lub zakonników (prezbiterium) od części, w której mogli przebywać świeccy (nawy głównej). Lektorium stanowiło dalszą formę rozwojową wczesnochrześcijańskiej przegrody chórowej i najczęściej miało formę ażurowej ścianki z drzwiami pośrodku, na której znajdowało się miejsce do czytania ewangelii, wygłaszania kazań, oznajmiania zarządzeń oraz ukazywania wiernym relikwii. Lektoria zaczęły pojawiać się w późnym romanizmie, w gotyku ich stawianie stało się regułą. Rozwiązanie to dzieliło społeczność Kościoła, służyło utrwalaniu podziału na duchowieństwo i wiernych. Pojawienie się reformacji spowodowało uznawanie lektorium za przeszkodę. W czasach nowożytnych, zgodnie z zaleceniami soboru trydenckiego zostały w większości rozebrane, a ich funkcję jako miejsca wygłaszania kazania przejęła ambona.