Cegła ceramiczna wypalona do granicy zeszklenia. Jej powierzchnie są błyszczące i ciemniejsze niż cegły zwykłej, zwanej wiśniówką. Stosowana do budowy fundamentów i mocno obciążonych filarów. W okresie gotyku stosowana często w celach dekoracyjnych do tworzenia geometrycznych wzorów urozmaicających powierzchnie ceglanych ścian. Nazwa pochodzi albo od niemieckiego określenia spieczenia gliny w wysokich temperaturach (sintern) albo od francuskiego słowa określającego popiół (cendre).
