Rodzaj obiektu mieszkalnego o cechach obronnych (fr. motte, en. motte and bailey). Składał się z dwóch elementów: kopca, często sztucznego o kształcie ściętego stożka na którym wznoszono drewnianą lub kamienną konstrukcję obronną, najczęściej o wieżowym charakterze, oraz obwarowanego przedzamcza tuż obok wzniesienia. Pierwsze obiekty tego typu pojawiły się na przełomie X i XI wieku, na terenie Normandii i Anjou we Francji, następnie rozprzestrzeniły się na obszarach Świętego Cesarstwa Rzymskiego, północnych Włoch, Danii, Czech i Polski, a po podboju normandzkim licznie powstawały w Anglii, następnie Walii, Szkocji i Irlandii. Ich wielką zaletą była łatwość wznoszenia przy jednoczesnych dobrych możliwościach obronnych.
