Sklepienie w kształcie połowy leżącego walca przeciętego wzdłuż płaszczyzny poziomej, wykonywane z ciosów kamiennych w kształcie klińca. Kolebka sklepienia oparta jest na ścianach podłużnych, ustawionych wzdłuż osi sklepienia. Ściany przejmują obciążenie pionowe i poziome.
Sklepienia kolebkowe były znane i wykorzystywane przez wczesne cywilizacje, w tym Starożytnego Egiptu i Mezopotamii. Jednak najwyraźniej nie była to popularna lub powszechna metoda budowy. Persowie i Rzymianie jako pierwsi wykorzystali je w szerszym stopniu. Najwcześniejszym znanym przykładem sklepienia kolebkowego jest znalezione pod sumeryjskim zigguratem w Nippur w Babilonii, datowane na około 4000 p.n.e., zbudowane z wypalonych cegieł połączonych glinianą zaprawą. Po upadku imperium rzymskiego przez kilka stuleci wybudowano tylko kilka budynków, które potrzebowałyby solidnych sklepień. Powrót sklepienia kolebkowego nastąpił we wczesnym okresie romańskim w którym grube, ciężkie ściany zapewniały możliwość jego utrzymania. W XIII i XIV wieku, wraz z postępem nowego stylu gotyckiego, sklepienia kolebkowe zostały zastąpione przez krzyżowe i krzyżowo-żebrowe.
