Element obronny występujący na etapie ewolucji między basztą a bastionem, będący niską, przysadzistą działobitnią przystosowaną do obrony ogniowej zarówno przyległych odcinków jak i przedpola. Wznoszona była na planie koła, jego wycinka lub wieloboku o średnicy od kilku do kilkudziesięciu metrów. Z reguły znacznie szersza niż wyższa. Najczęściej włączana była w obwód obronny, niekiedy silnie wysunięta przed kurtynę, w takim przypadku połączona była z nią szyją. Wyposażenie obronne stanowiły stanowiska dla broni ręcznej i artyleryjskie usytuowane na tarasie. Pojawiła się we Włoszech w XV wieku, w związku z rozpowszechnieniem się broni palnej.
